Afbeelding

Elbert de Helpert

Algemeen 300 keer gelezen

De moderne man verkeert in crisis. Ik weet het, dat klinkt absurd. Zijn het niet nog altijd mannen die in de politiek, het bedrijfsleven en de media de dienst uitmaken? Jazeker. Toch heb ik me laten vertellen dat er een nieuwe tijd is aangebroken.
In die nieuwe tijd zal de man zich moeten bezinnen op zijn positie. De man zal zijn dominantie, zijn loft op de apenrots met uitzicht op zee, moeten delen met anderen. Tenminste, als we de gelijke behandeling waar we de mond vol van hebben niet alleen met die mond willen belijden. Nu kroegpraat nog gedoogd wordt zou je kunnen zeggen: in deze nieuwe tijd wordt het derde been onder de troon van de man weggezaagd.
Waar dat aan te zien is? Laat ik het op de man af zeggen: machismo en andere vormen van mannenmacht(smisbruik) liggen onder vuur. De man is in het nauw gedreven. #MeToo heeft daar flink aan bijgedragen. Als de mannen van Voetbal Inside zich onvriendelijk uitlaten, worden zij op de vingers getikt. De blote bast van Poetin en het armpjedrukken van Trump zijn symbolen van mannelijke macht die eerder de slappe lach veroorzaken dan angst inboezemen. De spierbal blijkt een luchtbel en die wordt steeds vaker doorgeprikt. Met een naaldhak – dat zou ironisch zijn.
Ziedaar de existentiële crisis van de moderne man. Die vraagt zich af: wat nu? Wat betekent het om man te zijn in de 21e eeuw? Heeft een man nog nut als de vrouwenemancipatie verder doorzet? Wat als straks niet de helft van de volksvertegenwoordiging uit vrouwen bestaat – zoals in Waddinxveen – maar het hele systeem? Voor ons polderbewoners is de rots in de branding dichterbij dan we denken.
In Buitenhof werd pas gesproken over de emancipatie van de man. Jens van Tricht, oprichter van Emancipator, zei dat de man aan zet is qua emancipatie. Niet door zich te laten gelden als machthebber, match winner, kostwinner; juist door de vloer aan anderen te laten, zijn portie privilege te laten staan. Efkes wisselen, net als in de pindakaasreclame.
Een progressief standpunt. En wie was de eerste die er gehoor aan gaf? Een sterkhouder uit de SGP. Onze man in Den Haag. Het lichtende voorbeeld. De Moderne Man: Elbert de Helpert sleept ons door onze identiteitscrisis.
Elbert Dijkgraaf, Tweede Kamerlid uit Zevenhuizen, maakte vorige week bekend na acht jaar te stoppen als parlementariër. Eerder deed hij al een stap terug wegens oververmoeidheid. In de berichtgeving over zijn afscheid wond Dijkgraaf er geen doekjes om: hij stopt om zijn huwelijk te redden. Niks 'privéomstandigheden' maar met-de-billen-bloot. Weg uit het centrum van de macht voor je gezin. Moedige stap.
Dijkgraaf schreef dat hij nieuwe uitdagingen wil oppakken. Minder hectische uitdagingen. Ik kan al raden wat. Elbert helpt ons de moderne-mannencrisis door. Heel hectisch is dat niet. Het goede voorbeeld heeft hij al gegeven. Wie volgt?