Afbeelding

Roos door beton

Column 717 keer gelezen

Soms moet er iets afgebroken worden voordat er iets nieuws kan ontstaan. Tupac rapte ooit over een roos die door het beton groeide. Wat hij wilde zeggen: als er iets levendigs voortkomt uit iets wat lelijk en dor is, heeft niemand het over imperfecties.
Het is te hopen dat dat ook in Zevenhuizen gebeurt. Nog heel even en dan gaat het voormalige gemeentehuis tegen de vlakte om plaats te maken voor nieuwbouw. Uit het puin verrijst straks project ROOS.
Zo wordt, na jaren bloedeloosheid, het hart van het dorp aan diggelen geslagen. Geboorten, trouwerijen, rijbewijzen, sterfgevallen: talloze Zevenhuizenaren moeten in dat gemeentehuis zijn geweest voor belangrijke momenten in hun leven.
Maar, op de momenten die het cement van het dorpse leven vormen – die momenten waarop de kiem voor de huwelijken en baby's werd geplant door steelse blikken uit te wisselen boven een suikerspin of borrelglas – was het gemeentehuis de grote afwezige.
Koningsdag, Oogstfeest, Night of Harmony. Op dagen dat Zevenhuizen bruiste, werd het gemeentehuis weggestopt achter kramen en podia. Op de dagen dat er geleefd werd in plaats van geregistreerd, mocht het juist geen getuige zijn van het Zevenhuizense leven. Niet meekijken, laat staan deelnemen. Daar was het gebouw te weinig eigen voor, denk ik.
Op Facebook werden onlangs foto's geplaatst van de sloop van het vorige gemeentehuis, in 1985. Het had zelfs een bordes. Nostalgische reacties volgden. Op de foto's zie je toeschouwers kijken naar het omstoten van de gevel. Zal dat nu ook bekijks trekken? Relikwieën uit dat oude gemeentehuis liggen opgeslagen in het historisch centrum, waar nu trouwens een tentoonstelling is met schaalmodellen van objecten die niet meer in het echt te zien zijn.
Ik vraag me af of iemand de moeite zal nemen om een schaalmodel van dit gemeentehuis te maken. Dit lijkt me een geval uit het oog, uit het hart. Net als De Boom is dit gebouw in het hart van het dorp geplant, maar het lijkt nooit wortel te hebben geschoten.
En het hart van het dorp dan? Dat klopt inmiddels ergens anders. Kort geleden werd de Hennipgaarde officieel geopend. In de weken daarvoor zag ik al groepen mensen naar deze speelplek gaan met parasols en strandballen onder de arm. Een Zevenhuizens speelparadijs, grotendeels op eigen kracht uit de poldergrond gestampt door de Vrienden van de Hennipgaarde.
Dat kenmerkt het Zevenhuizer leven als je het mij vraagt: bouwlust, ondernemingszin. Het maken van je eigen plezier en omstandigheden creëren om dat plezier met de rest te delen.
Zo is het hart nog niet uitgeklopt of er gloort alweer nieuw leven. Soms hoeft er niet eens iets afgebroken te worden voordat er iets nieuws kan verrijzen. Roos, boom, polder: geen gewapend beton is veilig als er eenmaal een Zevenhuizens zaadje is geplant.