'Het is de schuld van de media!'

Het is anno 2018 niet makkelijk om journalist te zijn. Niet dat ik vraag om medelijden. Als columnist heb ik makkelijk praten. De Youp van 't Hek van Zuidplas en omstreken is van zijn keiharde columnknaken lekker op snoepreis naar Brussel!
Nee, mij hoor je niet klagen. Sportjournalisten, die hebben het pas zwaar tegenwoordig.
Waarom? Omdat ze vaak pal voor hun neus door de mangel gehaald en over één kam geschoren worden. Vooral voetbaljournalisten. Natuurlijk: wie kritisch is, mag kritiek terugverwachten. En als de journalistiek inderdaad de waakhond is van democratie en samenleving, dan mogen die samenleving en democratie – zowel baasje als indringer – best van zich afbijten als de controle rammelt. In de voetbalwereld wordt wel erg makkelijk gesmeten met "het is de schuld van de media."
In de tijd van good old Louis leverde journalistje-jennen nog kostelijke beelden op. "Ben ik nou degene die zo slim is, of ben jij zo dom?" Van Gaal liet zich tenminste gaan.
Tegenwoordig laten mensen uit de voetballerij zelden het achterste van hun tong zien. Áls ze eens een slip of the tongue hebben en dat wordt breed uitgemeten, dan spelen de voetbalbobo's de gebeten hond.
Zo lastte de voorzitter van Bayern München vorige week een persconferentie in om media te waarschuwen. Zijn club presteert niet goed en daar wordt kritisch en spottend over bericht. De voorzitter vindt dat een afrekening met zijn spelers – die tussen de 55 en 225 duizend euro per week opstrijken – en dreigt met advocaten als journalisten nog 'onjuiste berichten' verspreiden. Bijvoorbeeld dat Bayern-verdedigers 'oudemannenvoetbal' spelen.
Het is lang geleden dat ik op een voetbaltribune zat, maar wat ik daar van supporters hoorde hield niet op bij 'onjuiste berichten' à la je-speelt-als-een-natte-krant.
Dat het zo gaat, is sneu, maar het meest tragische sportbericht dat ik vorige week las ging over ernstiger zaken. Het was een doodsbericht van sportjournalist Bob van der Tak, op 38-jarige leeftijd overleden. Hij was, net als ik, naar de School voor Journalistiek gegaan en had zich als introverte jongen ontwikkeld tot topinterviewer. Van der Tak leefde voor zijn vak: radio maken. Hij deed verslag van sportwedstrijden, met name zwemmen.
Door gehoorproblemen werd zijn vak uitoefenen onmogelijk. Op locatie verslag doen kon Van der Tak niet meer; omgevingsgeluid werd voor hem steeds ondraaglijker. Vanuit een geluiddicht hok deed hij nog verslag van de Olympische Spelen van 2016. 'Voor Bob was het vak een verslaving', schreef de krant.
Het is anno 2018 niet makkelijk om journalist te zijn. Niemand kiest voor journalistiek omdat het makkelijk is. Het is inderdaad een verslaving. Zolang er journalisten zijn die het vak beoefenen zoals Bob van der Tak, met toewijding en kennis, mogen de media nog jarenlang de schuld krijgen. De schuld van het maken van mooie verhalen en meeslepende verslagen. Daar gaat 't uiteindelijk om.