R.I.P. Feis

Net als in de column van vorige keer wil ik stilstaan bij afgelopen jaarwisseling. Het gebruik van vuurwerk droeg nog het minst bij aan mijn kater; door het gebruik van een vuurwapen met oud en nieuw ben ik nog van slag.
Op de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam werd Faisal Mssyeh (32) doodgeschoten. Het verhaal gaat dat hij een ruzie over een omgestoten drankje probeerde te sussen. Misschien heb je al gehoord of gelezen over de dood van deze rapper Feis. Vele media vinden rappers namelijk stikinteressant zodra ze met geweld in verband kunnen worden gebracht.
Hoewel ik Feis nooit heb gesproken, had ik hem hoog zitten. Vanwege zijn muziek, en omdat hij onderdeel is van een van mijn warmste herinneringen. Als rapfan ging ik als vijftienjarige voor het eerst naar een hiphopconcert. Ik had een ruildeal gesloten met mijn ouders. Tegen heug en meug was ik meegegaan naar een concert van Simon & Garfunkel. Daar mocht wel iets tegenover staan, vond ik. Ik koos een hiphopavond in een Rotterdamse muziekbunker.
Ken je de verhalen van jongens die voor het eerst in een groot voetbalstadion komen? Zo was dit concert voor mij. Een grootsheid ervaren die je helemaal in je op wilt nemen. Het gevoel van onuitgesproken verwantschap met alle vreemden om je heen, omdat jullie een voorliefde delen voor hetzelfde fenomeen. Poppodium Waterfront zag die decemberavond blauw van de wietwalmen, er werd niet zachtzinnig gerapt, gasten van twee meter bouwden moshpits. Een onbekende complimenteerde me om mijn shirt, gaf me een boks. Ik keek en zag dat het goed was: ik verpandde voorgoed mijn hart aan hiphop.
Een van de jongens die optrad was Feis. Hij was nog geen twintig jaar en stond op dat podium alsof hij er eigenaar van was. Met rasperige stem rapte hij zijn punchlines, de talig rake en doordachte zinnen waar het goede rappers om te doen is. In de jaren daarna bleef Feis kwaliteit leveren. Als er muziek van hem verscheen was ik altijd nieuwsgierig; Feis stelde zelden teleur.
De muziek van Feis gaat niet over bloemetjes en bijtjes. Er wordt veel verwezen naar het straatleven, drugs, wapens. Tenzij ik het woord niet begrijp is er geen sprake van 'geweldsverheerlijking'. Als ik naar Feis luister, wil ik geen blaffer kopen maar rappen als Feis. Hij maakte kunst. Kunst die je ervaart met een mengelmoes van bewondering en jaloezie, heen-en-weer tussen 'wow, tof!' en 'grrr, had ik dat maar verzonnen!'
Volgende week begint de Poëzieweek. Als je geen poëzie binnen handbereik hebt – omdat je dorp geen boekhandel heeft, bijvoorbeeld – kan ik je aanraden om Feis eens te beluisteren op YouTube. Het keiharde 'Wolverine' raakt mij net zo goed als het gevoelige 'Loslaten'. Veel kunstenaars willen iets teweegbrengen in de wereld. Maar als het om loslaten gaat, had ik gehoopt dat het voor Feis bij kunst was gebleven.