What's in a path's name?!

Toen ik als kind hoorde van Howard Carter, de Engelsman die de tombe van farao Toetanchamon ontdekte, wilde ik niets liever dan archeoloog worden. Lezen over schatten was spannend, maar ik hunkerde naar het echte werk. Egyptische dodenmaskers waren geen prioriteit; prepuberale PraatPaal wilde gewoon dingen vinden.

In Zevenhuizen is de actieradius van ambitieuze amateurarcheologen beperkt. Aan de andere kant is een kinderhand snel gevuld. Dus liep ik naar de Rotte met de blik omlaag, speurend naar scherven, fossielen, antiquiteiten. Ik vond er vooral haaientanden in de schelpensoep die over het wandelpad is uitgestort. Tijdens mijn expedities hoorde ik zó veel schelpen kraken onder mijn zolen dat het logisch was dat iedereen het pad Schelpenpad noemde, al was er geen bordje dat dat boekstaafde.
Inmiddels werk ik niet als archeoloog maar als columnist en word ik niet geacht dingen te vinden maar om ergens iets van te vinden. (Een stuk minder spannend, maar dat is de essentie van volwassenheid.) Nou, ik vond het verwarrend om op de gemeentepagina te lezen dat het wandel- en fietspad tussen Eendrachtsweg en Slingerkade nooit een naam heeft gehad en nu Polderpad gaat heten. Je zou er een petitie voor starten!
De Commissie Naamgeving heeft gekozen voor helderheid: het pad gaat de polder in, dus noemen we het Polderpad. Klaar als een klontje. Maar als dat pad in de volksmond – in elk geval in mijn familie, opgeteld goed voor een millennium dorpsgeschiedenis – bekendstaat als Schelpenpad, waarom krijgt het van een commissie dan een totaal andere naam?
Ach, politiek bestaat bij de gratie van (vermeende) miscommunicatie tussen overheid en burger en de opheldering die vervolgens node gezocht wordt. Toch geeft het te denken voor Zuidplas en meer in het algemeen: waar gaat het mis in de communicatie tussen overheid en burger? Het is volgens mij te makkelijk om van kwade wil te spreken.
Is het desinteresse, onbegrip? Komt die van burger, ambtenaar of bestuurder? Hoe komt het dat burgers meer dan eens aangeven dat ze, participatiepraat ten spijt, het idee hebben pas te mogen meedenken als er eigenlijk al besloten is – of dat fietsroutes naar een noodlokaal, nieuwbouw tussen biomassacentrales of de naam van een pad in de polder betreft? Hoe los je die onvrede op?
In het nieuwe gemeentehuis van Zuidplas wordt geflexwerkt. Dat brengt problemen met zich mee, maar elk flexnadeel kan z'n flexvoordeel krijgen. Wie flexwerk ter harte neemt, sleept zijn of haar werkplek – al is het maar voor één dag – naar een locatie waarover binnenkort besloten wordt. Ter plekke krijg je een idee van de couleur locale, van kwesties die er spelen en die niet op ontwerpkaarten getekend zijn of in beleidsdocumenten neergeschreven. Wie weet op wat voor schatten je stuit, onderweg of ter plaatse… Voor je het weet wil ieder kind later niet archeoloog, maar flexwerkende ambtenaar worden.