Goud of fout?

Spreken is zilver, zwijgen is goud. Dat moet de woordvoerder van vv Moordrecht gedacht hebben toen 'ie van deze krant vragen kreeg over een incident op zijn voetbalveld. Bij een jeugdwedstrijd begin oktober zou een speler van de tegenpartij een scheidsrechter, die floot namens Moordrecht, hebben geschopt en geslagen. Volgens de woordvoerder was er over dit incident veel onzin geschreven door een columnist van een andere krant, dus koos Moordrecht de tactiek van radiostilte.
Wie soms leest, televisiekijkt of gewoon leeft, weet dat geweld op het voetbalveld negatief tot de verbeelding spreekt. Laat staan als het gebeurt bij amateurs, van wie je hoopt dat ze voetballen voor de lol. Laat staan als het gebeurt door jeugdspelers die te jong zijn voor een scooter, van wie je hoopt dat ze tegenslagen nog wegslikken met een zakje paprikachips en een AA'tje. Laat staan als het gebeurt tegen scheidsrechters, van wie je hoopt dat zij hun steentje probleemloos kunnen bijdragen aan activiteiten die ze een warm hart toedragen.
Als er naar aanleiding van een saaie pot Eredivisievoetbal al duizenden berichten, niet zelden bol van gebakken lucht, de openbaarheid in worden geslingerd, dan kun je er toch gif op innemen dat zo'n Moordrechts incident ten prooi valt aan de columnist van een regiokrant. De omstandigheden van het incident zijn goede ingrediënten voor een verontwaardigd stuk waarmee de columnist de publieke mening beïnvloedt. Columnisten lezen hetzelfde merkwaardige bericht als iedereen en presenteren daarover, in verhaalvorm, een prikkelende stelling. Aan de column kunnen lezers hun opvatting peilen: wat vind ik hiervan? Stel ik mijn mening bij? Zit het zus, of toch zó? Journalisten stellen vragen, columnisten werpen ze op.
Journalisten en columnisten werken voor 'de media'. Journalisten proberen via vrije informatiegaring feiten op een rij te zetten met het doel te informeren. Columnisten mogen losser omgaan met feiten en schrijven om tot nadenken te stemmen. Journalisten kunnen ook columnisten zijn, zoals scheidsrechters ook loodgieters kunnen zijn; maar zoals een scheids geen wedstrijd hoeft te fluiten op een radiator, zo hoeft een columnist niet de feit- of broncontrole te doen die voor journalisten heilig is. (Wat bovengenoemden trouwens allemaal met elkaar gemeen hebben is dat ze mensen zijn en dus fouten kunnen maken. Niet onbelangrijk!)
Als een woordvoerder een onzinopinie van columnist A leest, ligt het voor de hand die onzin te weerspreken met de feiten waar journalist B naar vraagt. A en B schrijven namelijk met andere doeleinden. De trend is helaas dat media gemakzuchtig worden gewantrouwd omdat ze niet werken als het Instagram-account waarop je met drie klikken je eigen pr-verhaal publiceert. De democratiserende functie van media wordt vergeten. Mede door jou aan te horen, kunnen media ons (de rest) informeren over wat er gebeurt buiten onze eigen, directe, beperkte belevingswereld. Wantrouwend zwijgen is dan geen goede tactiek. Als er poep wordt gesproken, dan is weerspreken goud en zwijgen fout.