'Ik heb lang geleefd alsof ík degene was met de eetstoornis'

Nieuwerkerk aan den IJssel/Zevenhuizen - Een boek over anorexia, geschreven vanuit twee perspectieven; dat van de ouder, en dat van het kind. Zoals dochter Demi het had bedacht, konden haar moeder Tineke Huigen en zij het uiteindelijk niet uitvoeren. "Ze werd zo ziek dat ze maar een paar pagina's heeft kunnen schrijven."

Vier jaar geleden, op haar negentiende, kreeg Huigens dochter anorexia nervosa. "In die tijd wist ik nog helemaal niet wat deze ziekte inhield, en was ik op zoek naar een boek over de ervaringen van andere ouders of naasten. Helaas kon ik hier weinig over vinden. De boeken die er zijn, zijn meestal geschreven door mensen die zelf een eetstoornis hebben gehad. En de boeken die wel door ouders geschreven zijn, gaan vooral over wat de ziekte met hun zoon of dochter doet en niet specifiek over wat de eetstoornis met de omgeving doet."

Huigen schreef het boek uiteindelijk zelf, zonder haar dochter. Het werd háár verhaal als moeder van een dochter met een eetstoornis. Ze gaf het de titel Onze weg naar Rome. "Ik had mijn dochter een reis naar Rome beloofd wanneer zij fysiek weer in staat zou zijn om te reizen en als zij een pizza durfde te eten, zonder te compenseren. Na grote dieptepunten, waaronder ziekenhuisopnames en een opname in een kliniek, is het er dit voorjaar van gekomen." Na de reis heb ik het boek afgemaakt.

De hele opbrengst van het boek, waarvan Huigen inmiddels meer dan 400 exemplaren zegt te hebben verkocht, doneert ze aan het Leontienhuis, het inloophuis voor mensen met een eetstoornis en hun naasten, in Zevenhuizen. Afgelopen zaterdag bood ze haar boek aan aan oprichter Leontien van Moorsel, die zelf anorexia heeft gehad. "In het Leontienhuis hebben we veel geleerd over de ziekte en dat er naast de normale, gezonde, intelligente Demi een monster is dat haar kapot wil maken en waarmee je niet kunt praten."

Volgens Huigen is haar boek niet alleen geschikt voor mensen die met anorexia nervosa te maken hebben, maar kunnen ook ouders van bijvoorbeeld kinderen met verslavingsproblematiek er iets aan hebben. "Het gaat om vergelijkbare emoties. Je wilt je kind gelukkig zien en krijgt te maken met heel veel angst, verdriet en frustratie."

Gefrustreerd is Huigen vooral om de manier waarop de zorg voor anorexiapatiënten is geregeld. "Je ziet je kind doodgaan, maar kunt niks. In klinieken zijn te weinig vrije bedden en in het ziekenhuis begrijpen ze het echt niet. Bij mijn dochter werd 's ochtends een ontbijt gebracht en even later bij het weer ophalen gevraagd: oh, had je geen honger?"

Einddoel
Beter is Demi na vier jaar zeker niet, realiseert Huigen zich. "Rome was ook niet het einddoel, maar een tussentijdse beloning. Ze is er nog lang niet, dit gaat nog jaren duren. Ze is nu 23 en wil haar eigen leven gaan leiden. En dat heb ik óók nodig."

"We hebben nu een nieuwe therapie, met als doel losser van elkaar te raken. Ik heb lang geleefd alsof ík degene was met de eetstoornis. Ik was constant oplossingen aan het zoeken, om op mijn manier controle te houden. We hadden een soort kliniek aan huis; dat kan niet meer, en is ook niet goed voor haar eigenwaarde. Ik weet nu dat ik niet degene ben die voor haar geluk kan zorgen, ik kan haar leven niet leiden.

Af en toe een beetje pushen kan, maar je kunt het niet overnemen. En dat moet je ook niet willen, want het leidt alleen maar tot conflicten, ondanks dat we een heel goede band hebben. Maar met die eetstoornis wil je geen ruzie hebben." (Judith Rikken)

Onze weg naar Rome, ISBN: 9789085484585, prijs: 14,95 euro, www.gigaboekshop.com.