Dorpsburgemeester

Stipt om half twaalf en om half vijf moest ik het vloeiboek met de te ondertekenen brieven en andere documenten naar burgemeester Van ’t Verlaat brengen. Was ik een minuut te laat, dan werd ik vermanend door hem toegesproken. Hij was zelf ook ooit begonnen als jongste bediende en was zeer precies en veeleisend. Als er ook maar één typefout in een brief zat ging er een grote haal doorheen en kon de typiste opnieuw beginnen. 

Hij was een autoritaire man met natuurlijk gezag die zich zeer verantwoordelijk voelde voor het reilen en zeilen van de gemeente en haar inwoners. Een typische dorpsburgemeester uit de zestiger jaren. We waren echter al een decennium verder en dat botste wel eens. De rechtsbescherming kwam op gang en in 1976 was er een nieuwe wet ingevoerd die de burgers een gang naar de Raad van State bood om verhaal te halen bij besluiten die hen niet zinden. Bij de eerste de beste zaak die zich daar aandiende toog de burgemeester vol zelfvertrouwen naar Den Haag om het besluit te verdedigen. Dit was hij zo gewend en de gemeente kreeg toch bijna altijd gelijk. De voorzitter van de kersverse Afdeling Rechtspraak had zich echter stellig voorgenomen als een onafhankelijke rechter op te treden. Dat wist de burgemeester niet. Geschrokken en uit het veld geslagen kwam hij een paar uur later bij ons de werkkamer binnen. “Ik ben daar als een kleine jongen behandeld”, zo sprak hij diep verontwaardigd. De burgemeester had niet eens het woord mogen voeren omdat hij geen machtiging bij zich had. Vanaf dat moment was het aan de ambtenaren om het college te vertegenwoordigen. Met een machtiging uiteraard. 

In deze periode werd de net aangelegde Zevenhuizerplas plotsklaps overspoeld met windsurfers. Van heinde en verre kwamen deze vrijbuiters met een surfplank op hun auto naar Oud Verlaat. Omdat de Rottekade en de Vlietkade niet op massatoerisme waren berekend, veroorzaakte dat nogal wat problemen. De burgemeester ging in spoedoverleg met het Recreatieschap Rottemeren. Dat ging makkelijk, want hij zat zelf in het bestuur van deze club. In korte tijd was het geregeld: de Strandweg en de Nesseweg moesten worden aangelegd. Dat hier eigenlijk nog procedures voor nodig waren en dat werd afgeweken van het bestemmingsplan was niet van belang. Binnen een week draaiden de asfalteringsmachines en werd het probleem opgelost. Dat was een voordeel van een daadkrachtige burgemeester. Of had hij er toch iets langer over moeten nadenken? Want ter hoogte van restaurant De Strandgaper zit nu een rare knik in de (Strand)weg. Twee oude huisjes stonden hier letterlijk en figuurlijk in de weg. Zij zijn inmiddels gesloopt... 

(de kronieken zijn gebaseerd op ware gebeurtenissen; namen van burgers en ambtenaren zijn gefingeerd