De brug

Het Recreatieschap Rottemeren wilde in de jaren tachtig het gebruik van de fiets- en voetpaden langs de Rotte stimuleren door smalle bruggen aan te leggen. Bij Ommoord was er al een brug geplaatst en nu moest er nog een in Zevenhuizen komen. 

De plek waar de nieuwe weg naar de jachthaven was aangelegd, was daar het geschiktst voor. Burgemeester Van Gent zat in het bestuur van het recreatieschap en was het eens met het plan. Hij zou bij de gemeente regelen dat het bestemmingsplan werd aangepast. De bouwvergunning werd aangevraagd en ik kreeg de opdracht de procedures te starten. 

Booteigenaren en Watersportvereniging Zevenhuizen zagen de bui al hangen: omdat de brug hen ernstig zou beperken in het uitoefenen van hun zeilmogelijkheden, dienden zij talloze bezwaren in. De bezwaarschriftencommissie, waar ik secretaris van was, hoorde alle belanghebbenden en ging in beraad. Eigenlijk waren ze er al snel uit: op de plek waar de brug moest komen, was de Rotte zo smal dat zeilen daar toch al niet zo lekker ging. En wie dat wel wilde, kon de mast strijken, zo was de gedachte. Daartegenover stond het recreatief belang van tienduizenden wandelaars en fietsers. Het advies aan het college was dus de vergunning te verlenen. 

Burgemeester Van Gent was echter wakker geschud door de watersportvereniging. “Hoe kunt u het als beschermheer van onze club maken om met dit onzalige plan door te gaan?”, beet de voorzitter hem toe. Hij draaide om als een blad aan de boom en kreeg het college zover dat de vergunning werd geweigerd en dat de brug uit het toekomstig ontwerpbestemmingsplan werd geschrapt. 

De commissie bestond uit de fractievoorzitters van de gemeenteraad en was zeer verontwaardigd. Wie was nou eigenlijk de baas? Zoals destijds gebruikelijk was in kleine gemeenten, was ik zowel adviseur van het college als van de raadscommissie. Ik werd geacht loyaal te zijn aan het college, maar dat was ik dus niet. Zonder dit met mijn afdelingshoofd of met de gemeentesecretaris te overleggen, maakte ik een concept voor een wijzigingsvoorstel dat de raadsleden konden inbrengen bij de raadsbehandeling van het bestemmingsplan. Tijdens de raadsvergadering werd het college hiermee overvallen en werd de brug mogelijk gemaakt. Resultaat: een ziedende burgemeester. Enkele jaren later werd de brug aangelegd, maar wel een ophaalbrug, zodat zeilboten er toch door konden. Helaas is het ophaalmechanisme inmiddels wegbezuinigd.

(de kronieken zijn gebaseerd op ware gebeurtenissen; namen van burgers en ambtenaren zijn gefingeerd)