Tafeltennissers tellen hun zegeningen

TAFELTENNIS
Nieuwerkerk aan den IJssel – Waar andere clubs gedwongen zijn de deuren voor senioren te sluiten stuitert bij NTTC het pingpongballetje van de ene kant van de tafel naar de andere kant rustig door. Het is anders dan normaal, maar de tafeltennisclub telt vooral zijn zegeningen. “We kunnen in elk geval wat doen.”

Erik van Leeuwen 

In coronatijd is er tijd voor dingen die zijn blijven liggen. Wie lange tijd beneden bij de Brede School in Esse Hoog op de deurbel drukte, kon wachten tot ‘ie een ons woog. Er werd niet opengedaan door de tafeltennissers van NTTC. “Wij hoorden boven dus niks”, zegt bestuurslid Hans Stapels, die met voorzitter Karel te Lindert het probleem deze donderdag probeert op te lossen. “Hoor je ‘m nu”, vraagt Stapels aan de voorzitter als hij weer aanbelt. Met een duim omhoog lijkt het euvel verholpen.

Binnen wil NTTC het coronavirus graag buiten houden. Op weg naar de speelzaal - op de eerste verdieping - struikel je over de presentatiestandaards. “Er staan er totaal twaalf”, zegt Stapels. “Ik heb ze op de kop getikt voor een habbekrats ergens in Koudekerk. Twee euro vijftig per stuk. Als het nodig is, zetten we er meer bij, want ik heb er in totaal 53 gekocht.”

Stapels is de coronacoördinator bij de Nieuwerkerkse tafeltennisclub en neemt dat zeer serieus. Hoe serieus blijkt wel op de trap naar boven. Om de trapleuningen zitten speciale warmtebuizen. “Die gaan er straks weer af. Aan die trapleuningen zitten dagelijks tientallen kinderhandjes. We willen een zo veilig mogelijke omgeving voor onze leden creëren.”

Daar heeft NTTC alle reden toe. De club heeft geen jeugd en de gemiddelde leeftijd is ‘behoorlijk’. Ook in de speelzaal zelf zijn maatregelen genomen. Het aantal tafels is teruggebracht tot vier om een veilige onderlinge afstand te garanderen. “We hebben wat afscheidingen erbij gekocht”, vertelt Stapels. “Het was een behoorlijke investering, maar wel noodzakelijk.”

Balletjes
Er kan door de Nieuwerkerkse tafeltennissers gespeeld worden in een bubbel van twee. “Dat betekent dat je per avond tegen dezelfde tegenstander een trainingspotje speelt”, legt Stapels uit. “Daar zijn we streng in. Voordat er gespeeld gaat worden moet iedereen zijn handen goed ontsmetten. Dat is belangrijk, want beide spelers hebben steeds het balletje vast. In het begin hebben we het geprobeerd met een gele en een witte bal. De ene speler serveerde met geel, de andere met wit. Dat werkte niet. Daar zijn we snel mee gestopt.”

Stapels wijst op twee emmertjes vol pingpongballetjes die aan de zijkant van de zaal op een bankje staan. “In dat emmertje met blauwe bovenkant moeten de gebruikte balletjes. Die gaan dan in quarantaine en kunnen maandag weer gebruikt worden.”

Het protocol zit bij vrijwel alle leden goed tussen de oren. “Iedereen beseft dat we de regels moeten naleven, al heeft het een behoorlijke impact op het clubleven. Dat de kantine dicht is, trekt een behoorlijke wissel op het verenigingsgevoel.” Voorzitter Karel te Lindert: “De gezelligheid is er wel vanaf.” Hij rust aan de kant even uit. “We spelen hierna nog één potje en dan naar huis. Normaal blijven we nog even zitten met een biertje, maar dat is er helaas niet meer bij.” 

Stapels realiseert zich dat andere clubs het nóg lastiger hebben. “We kunnen in elk geval wat doen.”