De hobbelige weg naar het kopen van een huis
Het gaat nooit lukken. Dit gaat gewoon niet lukken. Hoe vaak ik dit wel niet heb gedacht de afgelopen tijd. Net als velen met mij, heb ik mij de afgelopen maanden op de woningmarkt gestort. Ik kan vertellen: het is lang niet altijd een gelukkige zoektocht geweest. Maar ik kan ook zeggen dat het een gelukkig einde kent.
Door Cathy van Klaveren
Begrijp me niet verkeerd, maar het was een bevalling. Ik ben er gaandeweg deze, wat mij betreft, veel te lange speurtocht naar een huis achtergekomen dat er twee soorten mensen zijn: zij die alles wat met het kopen van een huis te maken heeft ‘leuk’ vinden, en zij die dat niet vinden.
Ik hoor bij die laatste soort. Ik vind er niks aan om mijn avond met Funda te vullen, alwaar ik telkens dat perfecte huis lijk te hebben gevonden, tot ik op foto nummer 25 zie dat de keuken/badkamer/tuin nog flink aangepakt moet worden. Muren waar het behang al van af is gebladderd en vervolgens meer dan drie ton vragen; ook zo'n 'favoriet'. Uiteindelijk klapte ik vloekend en tierend mijn laptop dicht. Ik lieg niet als ik zeg dat de tranen me soms vervelend in de ogen prikten.
O nee, als ik zin had om terneergeslagen te worden, dan keek ik wel op Funda. En het was bij om het even welk (ver)koopplatform hetzelfde liedje. Als een havik moest ik elke melding, elke ontwikkeling in de gaten houden. Ik moest er bovenop zitten. Alleen dan zou het lukken.
Dat dacht ik althans. Maar waarom al deze stress, hoor ik u denken? Wel, lang verhaal kort: toen ik mijn huidige woning betrok, heb ik een contract ondertekend waarin staat dat ik er na een bepaalde tijd uit moet. Er gingen jaren voorbij, tot ik in december 2019 een mailtje ontving. Ik kreeg ruwweg een jaar de tijd om mijn boeltje te pakken en te verhuizen. Gelukkig nieuwjaar hè.
Ik nam dus een aankoopmakelaar in de arm, onder het mom: deze persoon heeft er meer verstand van dan ik, dus lekker belangrijk dat deze gast 2500 euro kost. Natuurlijk is het veel geld, en het is niet per se nodig, maar ik was al dermate gespannen aan deze zoektocht begonnen, dat ik mezelf van alles wijsmaakte om het hoofd maar koel te houden.
Ik heb het altijd grappig gevonden, als men zei dat ‘de woningmarkt krap is’. Of ‘gespannen’. Of deze: ‘oververhit’. Van die termen die we al zo lang horen, dat ze bijna hun betekenis hebben verloren. Maar ik lachte niet meer, toen ik werd gedwongen een van die zenuwachtige huizenjagers te worden. Ik vond er niks geinigs aan, toen ik erachter kwam dat een open huis met minimaal 60 anderen tegelijk is. Ik vond het niet leuk om voor de zoveelste keer te worden afgewezen, in het zoveelste standaard opgestelde mailtje. En het was niet geestig, toen we met een bod van 10.000 (!) euro boven de vraagprijs, alsnóg werden overboden. De huidige situatie op de woningmarkt zorgt er namelijk voor dat overbieden meer regel dan uitzondering is. Dat leer je al vroeg in dit spelletje. Zo hebben we een doodnormale eengezinswoning uit de jaren 80 in Nieuwerkerk aan den IJssel, verkocht zien worden met 20.000 euro bovenop de oorspronkelijke vraagprijs. Een andere woning, uit 2010 en gelegen in een achteraf-wijkje in Rotterdam, ging voor meer dan drie ton weg. De oren van onze aankoopmakelaar gingen er zelfs van klapperen bij het horen van zulke bedragen.
Elke keer probeerde ik realistisch te blijven en niet te enthousiast te worden, in het geval een bod werd afgeketst. Maar toch, de teleurstelling bleek hardnekkig.
Soms zat het me zo hoog, dat ik niet wist waar ik het moest zoeken. Omdat enige haast geboden was, kon ik er niet te lang bij stilstaan. Kom op, door door door. Na het zoveelste open huis dacht ik: ‘Dit zal het ook wel niet worden’. Een bod uitbrengen, was slechts voor de vorm. Ik had het volledig naast me neergelegd. Toen kwam het telefoontje...
19 mei krijgen we de sleutel.