'Stortkokers geven het pand sfeer en smoel'
Moordrecht - Van een gebouw waar volgens bewoner Anneke Lugthart "niets aantrekkelijks" aan was, is de voormalige graanmaalderij 'De Tijdgeest' aan de Moordrechtse Kerklaan 2 getransformeerd tot een pand dat door menig voorbijganger een aanwinst voor het dorp wordt genoemd. Eigenaar Arjo Vermeij, die het pand ruim zes jaar geleden kocht, nam er een week geleden zijn intrek. Het begon allemaal bij de cafetaria aan de overkant.
Bij 'Tommms hoekje' aan de West Ringdijk viel Vermeij's oog zeven jaar geleden pas echt goed op het pand dat op dat moment nog van de kerk was. Hij was al langer op zoek naar een gebouw waarin hij een grote gelijkvloerse woning zou kunnen maken en smulde bij de gedachte om dat in dit pand uit 1909 te doen. "Wat een gaaf pand om te verbouwen, dacht ik. Toen ik een half jaar later hoorde dat het verkocht was, was dat balen, maar besloot ik: dan is het niet voor mij bestemd."
Bij een volgend snackbarbezoek kwam hem ter ore dat 'De Tijdgeest' opnieuw te koop kwam. "Via via kwam ik precies op het juiste moment bij de makelaar terecht: die had het gebouw een kwartier daarvoor in de verkoop gekregen." De rest - het koopproces en een langdurig vergunningstraject - is geschiedenis: de oude maalderij, die sinds 1947 eigendom was van de Beth-El gemeente, is aan de buitenzijde in zijn oude glorie hersteld en telt nu vier appartementen, waarvan Vermeij er een bewoont en er drie verhuurt.
Aan het appartement en de entree op de benedenverdieping wordt nog gewerkt. Oude elementen keren terug: in de hal dienen de orgelpijpen die Vermeij overnam van de kerk straks als decoratie. Vermeij en zijn gezin betrokken vorige week het penthouse - ze komen daar binnen door een ruim honderdtien jaar oude deur die Vermeij tijdens de verbouwing aantrof. Bewoners Anneke en Peter Lugthart namen - net als hun buurvrouw - vorige maand hun intrek in een van de twee appartementen op de eerste etage. In het trappenhuis lopen zij langs de oude vloerdelen van de maalderij, waarmee Vermeij de wanden heeft bekleed. Oude foto's, uitgelicht in nissen in de wand, herinneren aan tijden van weleer.
Het was ook een oude foto, die Vermeij op het idee bracht om het gebouw aan de buitenkant zijn oude uiterlijk terug te geven. "Nadat ik het gekocht had, liet een buurvrouw me een foto zien van het pand met de stortkokers er nog aan. Dat aanzien wilde ik per se terug laten komen; de uitbouwen geven het gebouw sfeer en smoel, ze máken het pand."
Via de uitbouw in hun woonkamer laten de Lugtharts het balkon zien, vanwaar ze uitkijken op de brug over de Ringvaart die vanaf de Middelweg de entree vormt tot het dorp. Beneden krijgen ze, net als de andere bewoners, over een paar maanden de beschikking over een steiger, waar net als vroeger weer boten kunnen worden aangelegd.
De Lugtharts zijn in hun sas met hun gloednieuwe huurwoning in het historische pand, dat inmiddels een gemeentelijk monument is. Vooral de centrale ligging spreekt aan. "We zitten dichtbij de winkels en de bus, hebben de kroeg naast de deur, de visboer aan de overkant en de patatzaak op de hoek. Wat wil je nog meer?"
