Burenruzie

De woning van Koos Willemsen lag aan het Hazeveld met uitzicht op de singel. Om binnen wat ruimte te winnen, wilde hij zijn voorportaaltje wat vergroten en daar zijn wc in onderbrengen. Een kleine ingreep waar helaas een vrijstellingsprocedure voor nodig was. Ik vertelde hem dat zijn buren bezwaar konden maken en ik gaf als tip om hen vooraf te informeren. Dat haalt vaak de kou uit de lucht.

Koos zei dat hij zijn ene buurman al had ingelicht over zijn plannen, de andere nog niet; met hem had hij een slechte relatie.

Het bouwplan lag nog maar net ter inzage toen er een auto stopte voor mijn tijdelijke werkruimte in de Dorpsstraat. Een wat bozige man stapte uit. Het bleek Koos’ buurman. Hij bekeek het bouwplan en was er duidelijk niet mee in zijn sas. “Hoe halen jullie het in je hoofd om mijn uitzicht zo te verknallen?”, vroeg hij bulderend.

Ik vertelde dat onze indruk was dat hij er weinig last van had, maar dat hij bezwaar kon maken als hij daar anders over dacht. Nijdig beende hij naar buiten en reed weg in zijn auto. Nog net zag ik op zijn bestelwagen de tekst ‘Ik wil Bolletje’ staan.

Samen met collega Joop bekeek ik het bouwplan nog even. In onze ogen sloeg zijn bezwaar nergens op. Alleen als de bewoner helemaal in de hoek van zijn kamer tegen zijn voorraam aangedrukt zou gaan staan, had hij een fractie minder uitzicht.

Ondanks de bezwaren en de vele bezoeken van de buurman werd de vergunning uiteindelijk verleend. Het zat de buurman niet lekker en hij vroeg om een schorsing van de bouwvergunning bij de rechter. In zijn brief voerde hij als extra argument aan dat zijn uitzicht op een ‘pittoresk bruggetje’ werd geschaad.

Ik was met stomheid geslagen en vroeg me af wat ik gemist had. Ik stapte op mijn fiets en ging op onderzoek uit. Op twintig meter afstand van de woning zag ik een betonnen plaat met stalen leuningen die over de singel lag. Grinnikend nam ik een foto en nam deze mee naar de rechtszaal. De vergunning bleef in stand.

Typisch een gevalletje burenruzie. Ze hadden misschien eens samen een beschuitje moeten eten.

(de kronieken zijn van de hand van Hans Sytsema en gebaseerd op ware gebeurtenissen; namen van burgers en ambtenaren zijn gefingeerd)