'Mensen worden wel blij van onze hulp, hoor'

Nieuwerkerk aan den IJssel - Met Nationale Vrijwilligersdag op vrijdag 7 december in het vooruitzicht, zijn woensdag 5 december drie vrijwilligers van afdeling Zuidplas van Vluchtelingenwerk in het zonnetje gezet. De maatschappelijk begeleiders werden verrast met ballonnen, slingers en taart, omdat ze zich al ruim tien jaar voor de organisatie inzetten.

Freekje Wethmar was de uitnodiging om voor 'een overleg' even naar het kantoor aan het Raadhuisplein te komen, ontschoten. Toen ze een herinneringstelefoontje kreeg van teamleider Bianca Vonk van Vluchtelingenwerk Zuidplas was ze net bezig met de voorbereidingen voor pakjesavond bij het Birmese gezin dat ruim tien jaar geleden haar eerste 'cliënt' was. De begeleiding namens Vluchtelingenwerk - die tegenwoordig een jaar duurt - is officieel allang voorbij. "Maar met sommige mensen houd je altijd contact", zeggen de drie 'jubilarissen' eensgezind.
De vrijwilligers van Vluchtelingenwerk - de organisatie heeft er 23, maar zoekt er nog veel meer - helpen statushouders bij het opbouwen van een nieuw bestaan in Nederland, vanaf het moment dat ze uit een asielzoekerscentrum komen tot en met hun integratie in de Nederlandse samenleving. "Vooral de eerste tijd is een struggle", vertelt teamleider Vonk. "De bureaucratie in Nederland is waanzinnig. Mensen moeten een DigiD aanvragen, een zorgverzekering zoeken, een woning inrichten, stroom, gas en water regelen; wij maken ze daarin wegwijs. Eventueel vragen we een voedselpakket aan, want in het begin ontvangen ze bijvoorbeeld nog geen zorg- en huurtoeslag, terwijl kosten wel betaald moeten worden."
In hun vrijwillige loopbanen hebben Freekje Wethmar, Sonja van Mazijk en Nelleke Sanderse in de afgelopen tien, elf, twaalf jaar ieder tussen de twintig en dertig nieuwkomers begeleid - gezinnen en alleenstaanden. "Mensen worden er wel blij van, hoor", zegt Wethmar (75). "Je ziet dat ze het zonder je hulp niet zouden redden", beaamt Van Mazijk (67). "Het is heel dankbaar werk." Sanderse (71) zag het als een mooie invulling van de tijd na haar prepensioen. "Ik vond mezelf nog te jong en te fit om niks te doen." (Judith Rikken)