‘Geen reclame in landschap’

Langs deze weg wil ik mijn ongenoegen uiten over de plaatsing van een digitaal reclamebord langs de uit-/invalsweg van Moordrecht. Mijn eerste gedachte toen ik langs dit bord reed, was: wie wordt hier blij van?

Wie geeft toestemming voor plaatsing van dit soort reclameborden? Zorgt die bekende M met het in de verre omtrek rondslingerende afval niet voor genoeg ergernis? Woonden we hier niet in het Groene Hart? Waarom kiezen voor een reclamebord en niet voor groen of bomen op die groenstrook?

Een snelle zoektocht op internet bracht mij bij een rapport (2020) van het College van Rijksadviseurs en een daarop gebaseerd advies aan de beleidsmakers op landelijk niveau. Het rapport gaat vooral over de enorme led-reclamemasten langs grote snelwegen, wellicht veel onontkoombaarder en irritanter dan het kleine bord waar ik me druk over maak en ik ga de inhoud van het rapport hier dan ook niet herhalen, maar de subtitel zegt genoeg: ‘Geen reclame in het landschap’.
‘…Juist in een landelijke omgeving, waar onze geest nog de ruimte heeft om tot rust te komen, moeten de strengst denkbare restricties gelden”, zo sluit het rapport af.

Blijkbaar heeft degene die hier toestemming voor gegeven heeft het rapport niet gelezen en dus niet beseft hoe weinig mensen blij worden van reclameborden. Oh zo jammer. Toch wil ik het niet ongezegd laten, want - om met Rijkswaterstaat te spreken: ‘Als niemand piept, gebeurt er niets’.

Elise Huysen,
Moordrecht